Angst is er in vele vormen en gedaante en iedereen heeft er mee te maken. Of het nou alom aanwezig is of maar af en toe minuscuul omhoog komt, of we er bewust mee omgaan en er misschien iets mee willen doen of dat het begraven ligt onder de oppervlakte van het bewustzijn, we gaan er allemaal op onze eigen manier mee om.
Gisteren met een moeder en dochter gedoken bij Todi. Dochter van de zomer een open water cursus bij me gedaan, ging fantastisch, natuur talent met kieuwen. Moeder 20 jaar geleden haar openwater cursus gedaan, tijdens de eerste duik daags na deze cursus raakt ze in paniek en daarna niet meer gedoken, en dit terwijl de cursus prima ging, vertelde moeder. Bij de vraag of er een trigger was, of er iets “geks” gebeurd is tijdens die duik was het antwoord nee. Ze kon niet verklaren waar de angst ineens vandaan kwam.
Wel wilde ze nu -aangestoken door het enthousiasme van haar dochter, weer een nieuwe stap zetten in haar al ingeslagen traject om door angst gevoerde patronen te doorbreken. Ze gaat mee het water in om weer een stap te zetten deze angst de baas te worden.
Denken en voelen zijn twee zeer verschillende dingen. Je kan vaak goed bedenken en beredeneren wat je wil en wat je gaat doen, hoe je met de angst om wil gaan als ie komt, maar als je dan in een situatie bent waar de trigger er ineens is en je de angst voelt….. iets met makkelijker gezegd dan gedaan.
Na aankomst bouwen we de scuba setjes op en doen de veiligheidsbriefing, alles gaat goed en is relatief ontspannen, tot het moment dat we het water in gaan, dan begint de spanning op te lopen. En als het masker op gaat en we op het punt staan om te beginnen met de afdaling komt er die weerstand, dat alles overnemende gevoel van paniek.
Hoe kom je dan uit de angst terug naar jezelf? Stop, en focus op de ademhaling. Niet toegeven aan de angst, hem wel voelen en erkennen maar niet jezelf laten overnemen en weg rennen, de focus naar je adem. Neem de tijd, wanneer je weer bij jezelf bent, nog een keer proberen.
Het zicht is goed bij Todi en naast de duizenden vissen die er zijn is er is heel veel te zien daar onder water, dus i.p.v. te blijven focussen op de angst, het proberen en “het probleem” hier de aandacht verlegt naar al het moois daar beneden en letterlijk hand in hand aan de oppervlakte gaan zwemmen en aanwijzen en kijken. De angst vloeit iets weg en de rust komt samen met de zelfverzekerdheid weer een beetje terug. Dit proces herhaalt zich verschillende keren en steeds met iets meer overredingskracht naar zich zelf en steeds met iets minder twijfel komt ze dichterbij het moment dat het gaat lukken .
Eén van de triggers blijkt angst voor water in het masker en de neus. Na de oefening “masker leegmaken onderwater” verschillende keren te hebben herhaald komt er nog weer een beetje meer rust en samen met de ademhaling weer een poging af te dalen. Ik zie de angst en de spanning in haar ogen maar met nabijheid en ademen en wilskracht gaan we samen naar beneden. Eerst één meter, dan twee en drie, dochter voegt zich bij ons en langzaam voel en zie ik de spanning verder weg vloeien en de ogen beginnen te fonkelen.
Eerst nog hand in hand en daarna helemaal zelfstandig duiken we tot een diepte van bijna 10 meter en blijven meer dan 50 minuten onder water.
😊